+ حرفهای دیروزتون خیلی سنگین بود؟
- آره
+ برای همین گل آوردی؟ که آشتی کنید؟
- آره! نه! برای تشکر بود.خیلی ناراحت بود؟
+ آره
همین! همش در حد رفع یه کنجکاوی بود! بعدش کلا این مکالمه تموم شد و غرها و فکرهای شخصی شو بلند بلند ادامه داد. حتی نگاه نکرد که این سوالهاش چقد به همم ریخته و نمی تونم جلوی اشکهامو بگیرم. اصلا نفهمید!
من هیچ وقت نخواستم حالمو بپرسه، درکم کنه، همین که وقتی نیاز به سکوتش دارم حرف نزنه برام کافیه. انتظار درک کردن آدم ها و گذشت داشتن تو رابطه ازش، مث انتظار پرواز کردن از کروکودیله!
ولی آدم اه دیگه! گاهی دلش گوش یا آغوش گرم نه! فقط سکوت و نگاه کردن میخواد!
فرداش زنگ زد و سر یه مسأله کوچیک با عصبانیت تمام فقط حرف زد و محکوم کرد و بعدش قطع کرد! حتی نفهمیدم چی شده!
دو ساعت بعدش، باز بخاطر یه کنجکاوی شخصی یهو زنگ زد و با لحن مهربون یه سوال کرد که میدونستم جوابش یعنی تا مدتها بحث! طبعا جواب ندادم.
بعدش سیل پیام هاشو روانه کرد سمت اون بیچاره که از هیچی خبر نداشت و اصلا نبود! اونم پیام هاشو برام فرستاده که یعنی چه خبر شده؟ مجبور شدم کامل توضیح بدم.
آخه چرا باید یکی دیگه رو سر این مساله به این بی اهمیتی نگران و درگیر کنی؟
روزهای بعدش مطمئن بودم به کمکم نیاز داری، باید میومدم، اما مجبورم کردی بی حرف بیام و برم. این تنها راهی بود که دیگه این بحثو کش ندی. چرا آخه؟! این موقع ها بیشتر دلم میسوزه که خودتو عذاب میدی.
من چطور میتونم کمکت کنم؟ پیدا کردن راه گفتگو با تو، سخت ترین چالش ارتباطی مه. سعی می کنم درکت کنم و با خشم، یا ترس یا پیش فرض های ذهنیم یا هر مانع دیگه ای وارد این چالش نشم! اما نمیتونم.
اما مساله اینه که باید بتونم!
باید بتونم از خواستنی های خودم بخاطر بقیه، به موقع بگذرم. باید یاد بگیرم دیگران رو ببینم. باید یاد بگیرم مدیریت دیگران رو، با محبت و به اندازه رفتار کردن رو، تو زمین دیگران بازی نکردن رو، قاطع عملی کردن استانداردهام رو، و همه کارایی که یاد نگرفتم درست انجامشون بدم، که بخاطرشون رسیدم به اینجا! که مخم داره سوراخ میشه، که حالم بده.
* آخ آخ آدم نباید با وجدان خودش تنها بمونه! یکی خونین و مالین بیرون میاد دیگه!
کی قراره ما واقع نگر بشیم و محل واقعی اثرمون رو بشناسیم؟
کی قراره به جای گوش دادن به تحلیل های آب دوغ خیاری بعضی مثلا رسانه ها! دوزار نگاه کنیم؟
از یه طرف ایرانو با کشورهای غربی مقایسه میکنیم که فلان کشور مردم ده دقیقه ماشین هاشونو خاموش کردن، قیمت بنزین که بیست سنت بالا رفته بود اومد پایین، یا یه روز مردم کلا بیرون نیومدن فلان قانون رو لغو کردن.
بعد توقع دارن همین اتفاق تو ایران هم بیفته!
آخه دقیقا مردم ایران چه نقشی تو اقتصاد کشور دارن که ده دقیقه توقف ماشینشون یا اصن بیست روز بیرون نیومدنشون اثری داشته باشه؟ اقتصاد نفت محور مگه معطل مردمه؟ نکنه ایران با مالیات و کار پربازده ما داره میچرخه و اگه نباشیم کشور فلج میشه؟
خب بنده خدا یه ماه بیرون نیا، نخر! خودت از گشنگی میمیری، جنس هم دو برابر میخری، میشه به نفع اون سرمایه داری که جنس دستشه!
سرمایه داره از نبود تو ضرر نمیکنه که! سود هم میکنه!
حالا هی بشین فک کن تو این منطقه آشوب زده میتونی با تظاهرات و آشوب و اعتصاب به جایی برسی!
عوضش اون جایی که برعکس کشورهای غربی واقعا حق انتخاب و اثر داری تو انتخاب مسؤول ها، جو دیکتاتوری میگیرت میگی ما کی اثر داشته انتخابمون؟!
فعلا که ملتی با انتخاب غیرمؤثر خودمون پیاده شدن!!
قبیله ای و حزبی و لیستی رأی میدیم، به جای اینکه معیارمون کار کردن و دلسوزی و پاکی طرف باشه.
میشه همین دیگه!
ملتو آدم حساب نمی کنن یه ماه قبلش بگن قراره بهتون عیدی بدیم!! یه وقت خدایی نکرده کم شوک نداده باشن!!
الان دیدم فلانی توئیت زده آیه قرآن نوشته که خدایا بخاطر عمل سفهاء ما، ما رو هم عذاب میکنی؟
اشتباه زدی داداچ!
شما اون موقع که میتونستین کمک کنین به انتخاب بهتر سفهاء قوم! دنبال مسخره بازی ها و شاخ بازی های درون حزبی تون بودین!
این عذاب همه مونه! هر کی کم کاری کرده!
همونی هم که خونه و ماشینش تو این آشوب ها سوخته و پودر شده هم از بی تفاوتیش به سرنوشت کشورش خورده! حقشه! حق هممونه!
انقد فاز برائت برنداریم! فقط رأی دادن ملاک نیست! کمک به درست رأی دادن بقیه هم مهمه، مث خیلی چیزای دیگه که الحمدلله فقط شب انتخابات یادتون میاد، بعضی موقع ها اون موقع هم یادتون نمیاد.
غرض منبر رفتن و غر زدن بود که بحمدلله حاصل شد!
مشکل از فهم نیست.
مشکل از اونجایی آب میخوره که نمیتونی مطابق فهمت عمل کنی
چون نفست گیره، دلش میخواد این کارو بکنه، پس صدای عقل و وجدان رو خفه میکنه و ادامه میده
بعدش.
بعدش گیر میفته بین همون عقل و فهم و نفس!!
زیبا نیست؟!
درباره این سایت