+ حرفهای دیروزتون خیلی سنگین بود؟
- آره
+ برای همین گل آوردی؟ که آشتی کنید؟
- آره! نه! برای تشکر بود.خیلی ناراحت بود؟
+ آره
همین! همش در حد رفع یه کنجکاوی بود! بعدش کلا این مکالمه تموم شد و غرها و فکرهای شخصی شو بلند بلند ادامه داد. حتی نگاه نکرد که این سوالهاش چقد به همم ریخته و نمی تونم جلوی اشکهامو بگیرم. اصلا نفهمید!
من هیچ وقت نخواستم حالمو بپرسه، درکم کنه، همین که وقتی نیاز به سکوتش دارم حرف نزنه برام کافیه. انتظار درک کردن آدم ها و گذشت داشتن تو رابطه ازش، مث انتظار پرواز کردن از کروکودیله!
ولی آدم اه دیگه! گاهی دلش گوش یا آغوش گرم نه! فقط سکوت و نگاه کردن میخواد!
فرداش زنگ زد و سر یه مسأله کوچیک با عصبانیت تمام فقط حرف زد و محکوم کرد و بعدش قطع کرد! حتی نفهمیدم چی شده!
دو ساعت بعدش، باز بخاطر یه کنجکاوی شخصی یهو زنگ زد و با لحن مهربون یه سوال کرد که میدونستم جوابش یعنی تا مدتها بحث! طبعا جواب ندادم.
بعدش سیل پیام هاشو روانه کرد سمت اون بیچاره که از هیچی خبر نداشت و اصلا نبود! اونم پیام هاشو برام فرستاده که یعنی چه خبر شده؟ مجبور شدم کامل توضیح بدم.
آخه چرا باید یکی دیگه رو سر این مساله به این بی اهمیتی نگران و درگیر کنی؟
روزهای بعدش مطمئن بودم به کمکم نیاز داری، باید میومدم، اما مجبورم کردی بی حرف بیام و برم. این تنها راهی بود که دیگه این بحثو کش ندی. چرا آخه؟! این موقع ها بیشتر دلم میسوزه که خودتو عذاب میدی.
من چطور میتونم کمکت کنم؟ پیدا کردن راه گفتگو با تو، سخت ترین چالش ارتباطی مه. سعی می کنم درکت کنم و با خشم، یا ترس یا پیش فرض های ذهنیم یا هر مانع دیگه ای وارد این چالش نشم! اما نمیتونم.
اما مساله اینه که باید بتونم!
باید بتونم از خواستنی های خودم بخاطر بقیه، به موقع بگذرم. باید یاد بگیرم دیگران رو ببینم. باید یاد بگیرم مدیریت دیگران رو، با محبت و به اندازه رفتار کردن رو، تو زمین دیگران بازی نکردن رو، قاطع عملی کردن استانداردهام رو، و همه کارایی که یاد نگرفتم درست انجامشون بدم، که بخاطرشون رسیدم به اینجا! که مخم داره سوراخ میشه، که حالم بده.
* آخ آخ آدم نباید با وجدان خودش تنها بمونه! یکی خونین و مالین بیرون میاد دیگه!
درباره این سایت